ഇന്ന് എന്റെ പിറന്നാള്‍. പിറന്നാളിന് എത്രയോ മുമ്പ് ഗൌരി പതിവുപോലെ
ഒരു പിറന്നാള്‍ സമ്മാനം തന്നു. ഇക്കുറി അവള്‍ കൊഞ്ചിക്കുഴഞ്ഞ് കൊണ്ടുതന്നത്
ഒരു പുസ്തകമായിരുന്നു. ഇംഗ്ലിഷ് അക്ഷരം എഴുതാനും വായിക്കാനും
കഷ്ടിച്ചുമാത്രം അറിയാവുന്ന ഗൌരിക്ക് അവള്‍ തന്ന പുസ്തകത്തെപ്പറ്റി ഒരു രൂപവും ഉണ്ടാവില്ല.
ഒര്‍ഹാന്‍ പാമുക്കിന്റെ മറ്റുനിറങ്ങള്‍, other colours, എന്ന ലേഖനസമാഹാരത്തിലല്ല,
അത് എനിക്ക് തരുന്നതില്‍ ആയിരുന്നു അവള്‍ക്ക് ഉത്സാഹം.
ഞാന്‍ പാമുക്കിനെ നേരത്തേ വായിച്ചിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ നൊബേല്‍ പ്രസംഗം
ഓടിച്ചു മറിച്ചുനോക്കിയിരുന്നു. തന്റെ അച്ചനെപ്പറ്റി, പൈതൃകത്തെപ്പറ്റി,
പറയാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന് വലിയ കൌതുകമാണ്. നൊബേല്‍ പ്രസംഗത്തിന്റെ
തലവാചകം തന്നെ എന്റെ അച്ഛ ന്റെ സ്യൂട്കേസ്, my father's suitcase, എന്നായിരുന്നു.
മറ്റുനിറങ്ങള്‍ എന്ന സമാഹാരത്തില്‍ ഉപ്പുതൊട്ട് കര്‍പ്പൂരം വരെ കൈകാര്യം
ചെയ്യപ്പെടുന്നു. ഇസ്താംബുളിന്റെ ഭൂതകാലം, ഇസ്ലാമികതീവ്രവാദം, ആയിരത്തൊന്നു രാവുകള്‍,
ദസ്തയേവ്സ്കിയുടെ ലോകം, ബോര്‍ഹെസ്സിന്റെ ചിന്ത, വര്‍ഗോസ് യോസയുടെയുടെ
മൂന്നാം ലോകസാഹിത്യസങ്കല്പം അങ്ങനെ നീണ്ടുപോകുന്നു പാമുക്കിന്റെ ചിന്താചക്രവാളം.
കൂട്ടത്തില്‍ എന്നെ പിടിച്ചുനിര്‍ത്തിയത് വാച്ചുകളെപ്പറ്റിയുള്ള ഒരു കുറിപ്പായിരുന്നു.
പന്ത്രണ്ടുവയസ്സില്‍ വാച്ച് കെട്ടിത്തുടങ്ങിയ ആളാണ് പാമുക്. ഉറങ്ങാന്‍ നേരത്ത് അഴിച്ചുവെക്കും.
ഉണരുമ്പോള്‍ ഉടനേ ഏടുത്തണിയും. ഇല്ലെങ്കില്‍ വെപ്രാളമാകും. വാച്ചിന്റെ പട്ടയുടെ മണവും
ഡയലിന്റെ രൂപവും സൂചിയുടെ ചലനവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിന്തയെ ത്രസിപ്പിക്കുന്നു.
വാച്ചുമായുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബന്ധ്ഹത്തിന് ഒരുതരം ആധിഭൌതികസ്വഭാവം ഉണ്ട്.
പന്ത്രണ്ടുവയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വാച്ച് കണ്ടിരുന്നതേയുള്ളു, കെട്ടിത്തുറ്റങ്ങിയിരുന്നില്ല.
എന്നാണ് ഞാന്‍ വാച്ച് കെട്ടിത്തുടങ്ങിയത്? ഓര്‍മ്മയില്ല. മങ്ങിയ നീളന്‍ ഡയലും
തവിട്ടുനിറത്തില്‍ പട്ടയും ഉള്ള വാച്ചുകെട്ടിനടക്കുന്ന കേമന്മാരെ ഞാന്‍ നോക്കിനിന്നിട്ടുണ്ട്.
ഇന്നെന്നപോലെ അന്നും വാച്ച് ഒരു ആഭരണമായിരുന്നു.
സമയം അറിയാനും ഉപകരിച്ചിരുന്നെന്നുമാത്രം. അത് ഒരു ആഭരണമാകരുതെന്ന
നിര്‍ബ്ബന്ധം കൊണ്ടാകണം, ഗാന്ധി എപ്പോഴും അത് കീശയില്‍ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നതേയുള്ളു.
ഞാന്‍ സമയം അറിഞ്ഞിരുന്നത് നിഴല്‍ നോക്കിയായിരുന്നു. കുറുകിയും നിവര്‍ന്നും
വരുന്ന എന്റെ നിഴല്‍ എന്നെ വിരട്ടുകയും വേദനിപ്പിക്കുകയും, ചിലപ്പോള്‍ സമധാനിപ്പിക്കുകയും
ചെയ്തിരുന്നു. എന്റെ നിഴലും വീടിന്റെ നിഴലും മുറ്റത്തെ മാവിന്റെ നിഴലും നേരം അറിയാന്‍
സഹായിച്ചിരുന്നു. ഏത് നിഴല്‍ എവിടെ എത്തിയാല്‍ എത്ര മണിയാകും എന്ന് തിട്ടപ്പെടുത്തി
വെച്ചിരുന്നു. ഒരിക്കലും ഒരിടത്തും ഞാന്‍ വൈകി എത്തിയിരുന്നില്ല എന്നതാണ് അദ്ഭുതം.
മഴക്കാലമായാല്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാകും. സൂര്യന്‍ കൊഞ്ഞനം കാട്ടാന്‍ തുടങ്ങിയാല്‍ സമയം
അറിയാതാകും. എനിക്ക് ദേഷ്യം വരും. എനിക്കെന്നല്ല, എല്ലാവര്‍ക്കും സൂര്യനെ കണാതിരുന്നാല്‍
വെകിളി പിടിക്കുമായിരിക്കണം. വെയില്‍ കുറയുന്ന കാലത്ത്, ദേശത്ത്, ഒരുതരം മനോരോഗം
പിടിപെടാറുണ്ട്, ചിലര്‍ക്ക്. അതിനെ SAD--seasonal addictive disorder--എന്നു വിളിക്കുന്നു.
വാസ്തവത്തില്‍ ഇത് പുതിയ മനോരോഗവിദഗ്ദ്ധന്മാരുടെ കണ്ടുപിടുത്തമല്ല. കാളിദാസന്‍ പണ്ടേ
ഇതിനെപ്പറ്റി പറഞ്ഞിരുന്നു. കാര്‍മുകില്‍ കാണുമ്പോള്‍ പ്രസന്നരും
ഖിന്നരായിപ്പോകുമത്രേ. മേഘാലോകേ ഭവതി സുഖിനോപ്യന്യഥാ ചിത്തവൃത്തി:
കാക്കയുടെ കരച്ചില്‍ കേട്ട് നേരം നിശ്ചയിച്ചിരുന്ന മുത്തശ്ശിയുടെ കാലത്തെപ്പറ്റി
ഓര്‍മ്മ മാത്രമേ ഉള്ളു. കാക്കയുടെ ശബ്ദം കേട്ടുണര്‍ന്നിരുന്നപ്പോഴെല്ലാം ലോകം
മുഴുവന്‍ നേടിയിരുന്നതായി തോന്നിയിരുന്നു. കാക്കും കോഴിക്കും വെളിച്ചവുമായുള്ള
ബന്ധം ഇന്നും ഹരം പിടിപ്പിക്കുന്ന അറിവായി, അറിയായ്മയായി, നിലനില്‍ക്കുന്നു.
പക്ഷേ സൂര്യനെ ഉണര്‍ത്താന്‍വേണ്ടി കൂകിയിരുന്ന പൂങ്കോഴിയേയോ, ഉറക്കം വരാഞ്ഞോ
മടുത്തൊ ഒച്ചവെച്ചിരുന്ന പാതിരക്കോഴിയേയോ എനിക്ക് വലിയ പരിചയമില്ല.
പൂങ്കോഴിയും പാതിരക്കോഴിയും എങ്ങും ഇല്ലാതായോ? നേരം തെറ്റി നട്ടുച്ചക്ക് കൂകുന്ന
കോഴിയുടെ ശബ്ദംനഗരത്തിന്റെ കോലാഹലത്തില്‍ കേള്‍ക്കാത്തതാണോ?
ഇടക്കാലത്തെന്നോ ഉപയോഗിച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്ന വാച്ച് കുറേ കൊല്ലം മുമ്പ്
ഞാന്‍ വേണ്ടെന്നു വെച്ചു. ആഭരണം ധരിക്കുകയില്ലെന്ന ഒരു വാശി.
അതുകൊണ്ട് ഒന്നിനും നേരം തെറ്റിയിട്ടില്ല. നേരം അറിയാന്‍ വേറെ എഹ്റ്റ്രയോ
വഴികള്‍ ഉണ്ട്?എവിടെത്തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കിയാലും അവിടെല്ലാം വാച്ചുകളല്ലേ?
പഴയ നീളന്‍ ഡയല്‍ വാച്ചുകളല്ല, പല രൂപത്തില്‍, പല നിറത്തില്‍, പലശബ്ദത്തില്‍,
കാലപുരുഷന്റെ ഗരിമയോടെ വിഹരിക്കുന്ന വാച്ചുകള്‍. ആരോടുചോദിച്ചാലുംനേരം അറിയാം.
എന്റെ ഭാര്യ മാത്രംഎനിക്ക് നേരം പറഞ്ഞുതരില്ല. തന്റെ വാച്ച് അ‍ണിയാതെ
അകത്ത് അടച്ചുവെക്കുന്നവര്‍ വേറൊരാളുടെ വാച്ചുനോക്കി നേരം അറിയേണ്ടെന്നാണ്
പുള്ളിക്കാരിയുടെ തീരുമാനം.
ഒര്‍ഹാന്‍ പമുക്കിന് ഇങ്ങനെ ഒരു അനുഭവം ഉണ്ടായില്ല. ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍
വാച്ചുകളെപ്പയുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലേഖനത്തില്‍ അതും രേഖപ്പെടുത്തുമായിരുന്നു.
ഒരു പിറന്നാള്‍ സമ്മാനം തന്നു. ഇക്കുറി അവള്‍ കൊഞ്ചിക്കുഴഞ്ഞ് കൊണ്ടുതന്നത്
ഒരു പുസ്തകമായിരുന്നു. ഇംഗ്ലിഷ് അക്ഷരം എഴുതാനും വായിക്കാനും
കഷ്ടിച്ചുമാത്രം അറിയാവുന്ന ഗൌരിക്ക് അവള്‍ തന്ന പുസ്തകത്തെപ്പറ്റി ഒരു രൂപവും ഉണ്ടാവില്ല.
ഒര്‍ഹാന്‍ പാമുക്കിന്റെ മറ്റുനിറങ്ങള്‍, other colours, എന്ന ലേഖനസമാഹാരത്തിലല്ല,
അത് എനിക്ക് തരുന്നതില്‍ ആയിരുന്നു അവള്‍ക്ക് ഉത്സാഹം.
ഞാന്‍ പാമുക്കിനെ നേരത്തേ വായിച്ചിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ നൊബേല്‍ പ്രസംഗം
ഓടിച്ചു മറിച്ചുനോക്കിയിരുന്നു. തന്റെ അച്ചനെപ്പറ്റി, പൈതൃകത്തെപ്പറ്റി,
പറയാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന് വലിയ കൌതുകമാണ്. നൊബേല്‍ പ്രസംഗത്തിന്റെ
തലവാചകം തന്നെ എന്റെ അച്ഛ ന്റെ സ്യൂട്കേസ്, my father's suitcase, എന്നായിരുന്നു.
മറ്റുനിറങ്ങള്‍ എന്ന സമാഹാരത്തില്‍ ഉപ്പുതൊട്ട് കര്‍പ്പൂരം വരെ കൈകാര്യം
ചെയ്യപ്പെടുന്നു. ഇസ്താംബുളിന്റെ ഭൂതകാലം, ഇസ്ലാമികതീവ്രവാദം, ആയിരത്തൊന്നു രാവുകള്‍,
ദസ്തയേവ്സ്കിയുടെ ലോകം, ബോര്‍ഹെസ്സിന്റെ ചിന്ത, വര്‍ഗോസ് യോസയുടെയുടെ
മൂന്നാം ലോകസാഹിത്യസങ്കല്പം അങ്ങനെ നീണ്ടുപോകുന്നു പാമുക്കിന്റെ ചിന്താചക്രവാളം.
കൂട്ടത്തില്‍ എന്നെ പിടിച്ചുനിര്‍ത്തിയത് വാച്ചുകളെപ്പറ്റിയുള്ള ഒരു കുറിപ്പായിരുന്നു.
പന്ത്രണ്ടുവയസ്സില്‍ വാച്ച് കെട്ടിത്തുടങ്ങിയ ആളാണ് പാമുക്. ഉറങ്ങാന്‍ നേരത്ത് അഴിച്ചുവെക്കും.
ഉണരുമ്പോള്‍ ഉടനേ ഏടുത്തണിയും. ഇല്ലെങ്കില്‍ വെപ്രാളമാകും. വാച്ചിന്റെ പട്ടയുടെ മണവും
ഡയലിന്റെ രൂപവും സൂചിയുടെ ചലനവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിന്തയെ ത്രസിപ്പിക്കുന്നു.
വാച്ചുമായുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബന്ധ്ഹത്തിന് ഒരുതരം ആധിഭൌതികസ്വഭാവം ഉണ്ട്.
പന്ത്രണ്ടുവയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വാച്ച് കണ്ടിരുന്നതേയുള്ളു, കെട്ടിത്തുറ്റങ്ങിയിരുന്നില്ല.
എന്നാണ് ഞാന്‍ വാച്ച് കെട്ടിത്തുടങ്ങിയത്? ഓര്‍മ്മയില്ല. മങ്ങിയ നീളന്‍ ഡയലും
തവിട്ടുനിറത്തില്‍ പട്ടയും ഉള്ള വാച്ചുകെട്ടിനടക്കുന്ന കേമന്മാരെ ഞാന്‍ നോക്കിനിന്നിട്ടുണ്ട്.
ഇന്നെന്നപോലെ അന്നും വാച്ച് ഒരു ആഭരണമായിരുന്നു.
സമയം അറിയാനും ഉപകരിച്ചിരുന്നെന്നുമാത്രം. അത് ഒരു ആഭരണമാകരുതെന്ന
നിര്‍ബ്ബന്ധം കൊണ്ടാകണം, ഗാന്ധി എപ്പോഴും അത് കീശയില്‍ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നതേയുള്ളു.
ഞാന്‍ സമയം അറിഞ്ഞിരുന്നത് നിഴല്‍ നോക്കിയായിരുന്നു. കുറുകിയും നിവര്‍ന്നും
വരുന്ന എന്റെ നിഴല്‍ എന്നെ വിരട്ടുകയും വേദനിപ്പിക്കുകയും, ചിലപ്പോള്‍ സമധാനിപ്പിക്കുകയും
ചെയ്തിരുന്നു. എന്റെ നിഴലും വീടിന്റെ നിഴലും മുറ്റത്തെ മാവിന്റെ നിഴലും നേരം അറിയാന്‍
സഹായിച്ചിരുന്നു. ഏത് നിഴല്‍ എവിടെ എത്തിയാല്‍ എത്ര മണിയാകും എന്ന് തിട്ടപ്പെടുത്തി
വെച്ചിരുന്നു. ഒരിക്കലും ഒരിടത്തും ഞാന്‍ വൈകി എത്തിയിരുന്നില്ല എന്നതാണ് അദ്ഭുതം.
മഴക്കാലമായാല്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാകും. സൂര്യന്‍ കൊഞ്ഞനം കാട്ടാന്‍ തുടങ്ങിയാല്‍ സമയം
അറിയാതാകും. എനിക്ക് ദേഷ്യം വരും. എനിക്കെന്നല്ല, എല്ലാവര്‍ക്കും സൂര്യനെ കണാതിരുന്നാല്‍
വെകിളി പിടിക്കുമായിരിക്കണം. വെയില്‍ കുറയുന്ന കാലത്ത്, ദേശത്ത്, ഒരുതരം മനോരോഗം
പിടിപെടാറുണ്ട്, ചിലര്‍ക്ക്. അതിനെ SAD--seasonal addictive disorder--എന്നു വിളിക്കുന്നു.
വാസ്തവത്തില്‍ ഇത് പുതിയ മനോരോഗവിദഗ്ദ്ധന്മാരുടെ കണ്ടുപിടുത്തമല്ല. കാളിദാസന്‍ പണ്ടേ
ഇതിനെപ്പറ്റി പറഞ്ഞിരുന്നു. കാര്‍മുകില്‍ കാണുമ്പോള്‍ പ്രസന്നരും
ഖിന്നരായിപ്പോകുമത്രേ. മേഘാലോകേ ഭവതി സുഖിനോപ്യന്യഥാ ചിത്തവൃത്തി:
കാക്കയുടെ കരച്ചില്‍ കേട്ട് നേരം നിശ്ചയിച്ചിരുന്ന മുത്തശ്ശിയുടെ കാലത്തെപ്പറ്റി
ഓര്‍മ്മ മാത്രമേ ഉള്ളു. കാക്കയുടെ ശബ്ദം കേട്ടുണര്‍ന്നിരുന്നപ്പോഴെല്ലാം ലോകം
മുഴുവന്‍ നേടിയിരുന്നതായി തോന്നിയിരുന്നു. കാക്കും കോഴിക്കും വെളിച്ചവുമായുള്ള
ബന്ധം ഇന്നും ഹരം പിടിപ്പിക്കുന്ന അറിവായി, അറിയായ്മയായി, നിലനില്‍ക്കുന്നു.
പക്ഷേ സൂര്യനെ ഉണര്‍ത്താന്‍വേണ്ടി കൂകിയിരുന്ന പൂങ്കോഴിയേയോ, ഉറക്കം വരാഞ്ഞോ
മടുത്തൊ ഒച്ചവെച്ചിരുന്ന പാതിരക്കോഴിയേയോ എനിക്ക് വലിയ പരിചയമില്ല.
പൂങ്കോഴിയും പാതിരക്കോഴിയും എങ്ങും ഇല്ലാതായോ? നേരം തെറ്റി നട്ടുച്ചക്ക് കൂകുന്ന
കോഴിയുടെ ശബ്ദംനഗരത്തിന്റെ കോലാഹലത്തില്‍ കേള്‍ക്കാത്തതാണോ?
ഇടക്കാലത്തെന്നോ ഉപയോഗിച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്ന വാച്ച് കുറേ കൊല്ലം മുമ്പ്
ഞാന്‍ വേണ്ടെന്നു വെച്ചു. ആഭരണം ധരിക്കുകയില്ലെന്ന ഒരു വാശി.
അതുകൊണ്ട് ഒന്നിനും നേരം തെറ്റിയിട്ടില്ല. നേരം അറിയാന്‍ വേറെ എഹ്റ്റ്രയോ
വഴികള്‍ ഉണ്ട്?എവിടെത്തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കിയാലും അവിടെല്ലാം വാച്ചുകളല്ലേ?
പഴയ നീളന്‍ ഡയല്‍ വാച്ചുകളല്ല, പല രൂപത്തില്‍, പല നിറത്തില്‍, പലശബ്ദത്തില്‍,
കാലപുരുഷന്റെ ഗരിമയോടെ വിഹരിക്കുന്ന വാച്ചുകള്‍. ആരോടുചോദിച്ചാലുംനേരം അറിയാം.
എന്റെ ഭാര്യ മാത്രംഎനിക്ക് നേരം പറഞ്ഞുതരില്ല. തന്റെ വാച്ച് അ‍ണിയാതെ
അകത്ത് അടച്ചുവെക്കുന്നവര്‍ വേറൊരാളുടെ വാച്ചുനോക്കി നേരം അറിയേണ്ടെന്നാണ്
പുള്ളിക്കാരിയുടെ തീരുമാനം.
ഒര്‍ഹാന്‍ പമുക്കിന് ഇങ്ങനെ ഒരു അനുഭവം ഉണ്ടായില്ല. ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍
വാച്ചുകളെപ്പയുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലേഖനത്തില്‍ അതും രേഖപ്പെടുത്തുമായിരുന്നു.
